Kitapokuyankız

Günaydın yazmayı çok özlemişim. Sabah cep telefonum çalışmadığı için hayat damarlarımdan biri kopmuş gibi uyandım. Daha doğrusu ustalar gelmeden önce uyanmam gerekiyordu ve evde alarmı olan bir saat bulmak için 1 saat daha geç yattım.Neyse ki Vedat’ın yıllar önce aldığı alarmlı radyo çalıştı. İçinde eski resimlerimiz olan bir ekranı da vardı ve tatil resimlerimiz hem çok güzel hem çok hüzünlüydü onlara bakıp hüzünlenip daha da geç yattım  ama konumuz bu değil.

Konumuz cep telefonu olmayınca neler de olmuyor. Öncelikle saat olmuyor. Çünkü kolumda saat taşımıyorum, evde sadece mutfakta saat varmış. Sürekli oraya koşuyorum. Koluma bir saat taksam iyi olacak.

Alarm meselesi ayrı bir mesele , alarmı telefondan kurmak demek başucunda telefonla uyumak demek. Bu da gece yatarken ve sabah kalkarken ekstra telefon saatleri demek.

Şu anda annem ve abim  dışında kimsenin telefonunu ezbere bilmediğim için onlardan başka kimseyi arayamıyorum. Hafta sonu planlarından mahrum kalıyor olabilirim. Sahi eskiden nasıl buluşuyorduk biz ? Atlantiğin önünde saat 12’de diye 2 gün önceden konuşup o saat orada olmamız mucize gibi birşey.

Uyanalı daha 2 saat oldu ve elim 15 kere falan telefona gitti. Telefonsuz olamayacağımı biliyorum ama bu bağımlılığı azaltmak için radyo alarmına devam edip gece telefonu mutfakta bırakmayı planlıyorum. Bakalım yapabilecek miyim ?

Banka işlemleri yapmak için de telefona ihtiyacımız varmış meğerse. İnternet bankacığılı şifreleri, internet alışverişleri de yok bugün

Bir arkadaşım evin kapısına kutu yapıp telefonunu orada tutmaya karar vermişti sonra eşinin anlattığına göre sözünü tutmuş ama kutunun tanına bir de tabure koymuş, orada takılıyormuş telefonuyla. Ben de mutfakta uyumayayım ?

Bakalım telefonsuz hayat neler gösterecek. En azından bilgisayar açtırıp uzun zaman sonra bir yazı yazdırdı. Gelişmeleri paylaşacağım. Hafta sonunuz güzel geçsin….

Kötü uyandığım ve kendimi bir iş icat edip erkenden sokaklara attığım, yürürken de nasıl geçecek bunca yıl dediğim bir sabah yanımdan geçen arabadan Yatcaz kalkcaz hop ordayız şarkısı bağırdı kulağıma. Sanki sihirli sözlermiş gibi iyi geldi. Gideceğimiz yer orası eninde sonunda, ben kavuşacağımıza inanıyorum. İçimi rahatlattığını bilmeden araba hızla uzaklaştı.

Burada kaldığımız süreyi anlamlı kılmak başımıza gelen derslerden geçmek son sınavı verip zamanı gelince hop ordayız diye düşünmek iyi geliyor.

Ölümden hiç korkar mıydım hatırlamıyorum ama ölüm benim için karanlık birşeyden Kazım abi sayesinde sevgi dolu bir deneyime dönüştü. Allaha kavuşmak asıl yuvaya gitmek. Bu yüzden ölene değil de kalana daha çok üzülüyorum.

Ölenin iyi bir yere gittiğini biliyorum tabii delice merak ediyorum nerede ne yaptıklarını. Çokça yanımda hissediyorum onları. Her zamankinden daha çok sevgilerini hissediyorum. Buluştuğumuzda anlatacak çok şeyim mi olacak zaten hepsini biliyor mu olacaklar çok merak ediyorum.

Bu dünyanın sevgi dolu bir deneyim olduğunu unutmadan, asıl yuvaya gidene kadar dersleri iyi çalışmamız gerektiğini, kendimize ve çevremize fayda sağlayacak adımlar atmamız gerektiğini biliyorum. Umarım yaşamda ilerlerken bu bildiklerimi uygulayabilirim.

Herkes için ayrı zorlukları var bu dünyanın ama yalnız değiliz Allah her adımımızda bizimle. Onun izniyle her zor günün aşılacağına inancım tam.

Öbür dünyayı merak ediyor musunuz? Ben çok ediyorum. Şimdi ne yapıyorlardır diye başlıyor kafamda sorular. Buraya benziyor mu orası da ? Diğer alemle ilgili bulduğum ne kadar çok kitap varsa okuyorum. Orada zaman yok diyorlar. Zaman bu dünyanın oyunu diyorlar. Onlar artık çok güzel bir yerde diyorlar. Ben o yeri delice merak ediyorum.

Belki de bu dünyaya şöyle bir gelip gidiyoruz da biz ona ömür diyoruz. Bize uzun geliyor. Vedat’la Kazım abi bu salak neden ağlıyor ki diye gülüyorlardır arkamdan belki. Hep yaptıkları gibi kafa kafaya verip sohbet ediyorlardır belki de .

Zamanı gelince kavuşacağız fikri beni çok mutlu ediyor. Her geçen gün o güne biraz daha yaklaştırıyor. Yaşayacağımızı yaşayalım ve artık gidelim istiyorum. Ölenle ölünmüyor diye bir laf var ya. Birçok kişi bana hayata devam edeyim diye söylüyor. Bence doğrusu ölenle ölünemiyor. Yaşanamıyor da. Arada bir yerde kalakalınıyor. İşte o aradalık çok yoruyor insanı. Ne orada ne burada hali. Bence bu aradalık hiç bitmeyecek, bu yaralar hiç iyileşmeyecek. Sadece bu yaralarla yaşamayı öğreneceğiz.

Hep diğer alemi merak edeceğim. Şimdi şöyle yapıyorlardır diye düşüneceğim.Ağladığım için bana kızıyorlardır diye mutlu olmaya çalışacağım. Beni gülümseyerek izlediklerini hayal edeceğim. Her ihtiyacım olduğunda bir yolunu bulup orada olacaklar. Selamlarını bir şekilde gönderecekler. Sevgilerini daima hissettirecekler.

Nisan geldi. Geçen sene bu zamanlar Vedat vardı. Nisan sonu gelecek. Sonra geçen sene bu zamanlar Vedat vardı diyemeyeceğim. Sanki tümden gidecekmiş  gibi geliyor sonra  sanki 29 Nisan geldiğinde Vedat geri gelecek gibi geliyor. Temelli gittiğine hiç inanabilecek miyim  bilmiyorum. İnanmak istediğimden de emin değilim. Sanki uzun bir yolculuğa çıkmış geri gelecekmiş gibi geliyor hep.

Bugün facebook karşıma 4 sene önceki bir fotoğrafımı çıkardı. Ne kadar hafif ve mutlu görünüyorum.  Abimi ve Vedatı özlediğim kadar eski kendi halimi de özlüyorum. Hafif uyandığım sabahları, özlemenin içimi  yakmadığı günleri, biraz hayata dalsam sonrasında suçluluk hissetmediğim o anları.

Bu aralar sanki bilgisayar oyununda kazanma şansım kalmamış ama süre bitsin diye boşa hamleler yapıyormuşum gibi geliyor hayat bana. Böyle yaşamamam gerektiğini biliyorum. Kendi arkadaşım olsam binlerce tavsiye verebilirim kendime. Ama tavsiyeler kağıt üzerinde çok mantıklı yaşam üzerinde ise iç acıtmalı olabiliyor…