Kitapokuyankız

Çok korkarak aldım Senden Sonra Ben  kitabını  elime ama sevdim. Özellikle grup terapisinde paylaşılan kısımlar keşke daha çok olsaydı diye düşündüm. Evde olmak,  evde vakit geçirmek hüzün veriyor ama kendimi hep dışarıda oyalayıp evden kaçmak istemiyorum. O da bir zaman sonra iyi gelmiyor. Kaçmadan tüm hislerin yaşanması gerektiğini söylüyor okuduğum her kitap ama bazen o hisler beni yutacak kadar büyükler.

2 sene evveldi bir rüya görmüştüm Rüyamda kanserdim ve ölecektim. Korkunç bir rüya değildi gayet kabuldeydim.  Ertesi gün Kazım abiye senle hiç tatil yapmadım bak ölürsem üzülürsün demiştim. Evet biz ölümle ilgili kötü şakalar yapardık hatta ölüm kapımızı çaldığında da onunla baş etme biçimimiz bu kötü şakalardı.  Beraber büyükannenin doğduğu evi bulmaya Yanya’ya gitme planı yaptık. Bu planı gerçekleştirmek istediğimiz zaman Kazım abinin hastalığı çıktı. İyileşince gideceğimiz bir yer olarak kaldı Yanya, tıpkı Vedatla bir kurban bayramı Iğdır’a gidip kahvaltıdan mangal yakma planı gibi.

Yanya aklıma takıldı ve planı gerçekleştirmeye karar verdik. 30 kişi bir otobüse doluşup Yunanistan’a bir gölün çevresine yayılmış Yanya’ya gideceğiz. Büyükanne, Kazım abi ,babam ve Vedatı da kalbimizde götüreceğiz. Hepberaber olmak bize iyi gelir İnşallah.

Jojo Moyes’in Senden Sonra Ben kitabını aldım. Ama okumak iyi fikir mi bilmiyorum. Hem bu tip kitaplar okumak istiyorum hem beni tetikleyecek şeylerden kaçınıyorum. Bir kullanma kalvuzu olsa yas sürecinin hemen alıp uygulardım. Ama ne yazık ki yok. Her gün farklı bir duygu seli.

Geçen hafta Metehan’a evde kablo ararken çekmecelerden Vedat’ın bir gözlüğü çıktı. Metehan kötü oluyorsan aramayalım dedi. Tam tersi  orada olduğuna mutlu oluyorum. Evde izini görmek beni mutlu ediyor. Her yere resimlerimizi koydum. O güzel günler rüya değildi. Vedat gitse de anıların gitmediğinin en önemli işareti benim için bu.  Evet ağlıyorum ama yine de güzel bir hayatın anılarını görmek bazen iyi geliyor.

Son karar olarak bu kitabı listenin sonuna atıyorum ve bavulum kitapla dolu mavi ve yeşillik dolu bir yola çıkıyorum. İnşallah bu yolculuk bana iyi gelir.

Vedat acaba içimden ona fısır fısır anlattıklarımı duyuyor mudur ? Duysa da duymasa da ben anlatıyorum. Anlatmak iyi geliyor. Tek taraflı bu sohbetler sanırım çift taraflı olmaması akıl sağlığım için faydalı.

Baksana ne güzel manzara diyorum.  Gözleri parlayarak güleceği birşey söylüyorum. Ya da kendini tutamayıp kahkaha atacağı bir espri yapıyorum bazen.  Mış gibi oynuyorum. Varmış gibi hiç gitmemiş gibi. Yanımdaymış gibi…

Sanki zaman donmuş gibi geliyor bana. Bir balonun içinde zamandan bağımsızım gibi garip bir duydu. Balonun içinde ağır bir hava var bol hüzünlü. Aylar geçtiğinin farkına ancak takvime bakınca anlıyorum. Bir yandan zaman geçmesin istiyorum. Bir yandan da her geçen günün beni Vedat’a yaklaştırdığını biliyorum. Bir gün daha …

Bu hafta sınavlarım açıklanıp da tüm derslerden geçtiğimi öğrendiğim anda elim telefona gitti Vedat’a haber vermek için. Aferin Aşkıma ‘yı duymak için. Elimde telefonla kalakaldım. Beynimin bir yerinde Vedat hala yaşıyor. Öldüğünü kabul etmeyen bir yer var içimde. Sanki geri gelecekmiş gibi bir umut var hep.

Dün akşam uzun zamandır yazışıp yas sürecimizi paylaştığımız yas kız kardeşi dediğimiz Özlem’le buluştuk Büyükada’da . Özlem taa Almanya’dan geldi. Biz de Lale ablayla farklı iskelelerden adaya vardık. Çok anlattık biraz ağladık biraz güldük bir sürü plan yaptık. Çok hassas bir dönemde birbirimizin hayatlarına dokunduğumuzdan bana sanki bizimkiler öbür tarafta tanışıp bizi buluşturdu gibi geliyor , taa uzaklardan cümlelerle birbirimize destek olalım diye . Tesadüf olamaz bu yas kızkardeşliği.

Yas süreci değişik bir süreç. Duygudaşını bulunca insanın dili çözülüyor sanırım. Herkes bu süreci kendine göre yaşıyor. Hiç bilmediği biriyle karşılaşıyor kendi içinde. Ölüm öğretiyor istesen de istemesen de…

1 sene geçti sen gideli Kazım abi. Dün gece bütün resimleri çıkartıp lunaparkta çekilmiş o resmimizi aradım ama bulamadım. Benim aklıma Kazım abi denince gelen resimdir o. Beni sırtına aldığın çenemle kafanı oyarak uyuya kaldığım sıcak yaz gecesidir.

Sen gittiğini sanıyorsun ama her kahve kokusunda , Metehan’ın gülüşünde , annemin gözlerinde, Ferhan abinin sesinde, caddeden geçen her vosvosta , dostlarının selamında daha bir çok şeyde  bizimlesin.

Diğer alemde de koşarken saçların ahenkle dans ediyor mu diye merak ediyorum.Merak ettiklerim çok diğer alemle ilgili.  Vedatı al  rüyama gelin halaçatıya, sohbet eder hasret gideririz olur mu?

çok özledim çok seviyorum.

En çok neyi özledim biliyor musunuz? Olan biteni Vedatla bir de Kazım abiyle konuşmayı. Cuma akşamından beri Vedat ne derdi  abim ne derdi diye düşünüyorum.

Hep düşünüyorum. Günlerin nasıl geçeceğini, hayata nasıl devam edeceğimi, beni nelerin beklediğini ülkede olan biteni. Düşünmekten, özlemekten ve üzülmekten yorgunum.

Dışardan bakıldığında ise robot gibi iş ev anne evi yapıyorum. Arkadaşlarımla da buluşuyorum. Sanırım onlar olmasa çıldırırım. Ama sabah günaydınlar  eksik, akşam ne yiyelim  eksik, seni seviyorumlar eksik, sarılmalar eksik, günün en güzel saatleri eksik.  Hep eksik…

Bugün internette sevilen birinin kaybı bloglarında gezinirken ( evet böyle bir blog çeşidi var yas bloğu veya grief blogs deniyor ) böyle dönemlerde kitapların paper lifeboats olduğu ile ilgili bir yorum okudum. Ne kadar doğru, bu dönem kitaplar benim cankurtaran botum oldu. Eğer kendimi oyalayacak birşey bulamazsam kitaplara sarılıyorum.

Kendine yardım kitapları bende pek işe yaramıyor bu dönem. Bir hikayenin içine saklanmak kendimi unutmak iyi geliyor. Aslında belki film seyrederek bunu daha iyi yapabilir insan ama Vedatla o kadar çok beraber film seyrettik ki evde televizyon açmak bile benim için çok zor. Vedat’ın alıp getirdiği filmler duruyor öylece. Elim hiç onlara gitmiyor.