Geçmiyor zaman geçse de azalmıyor. Zaman sadece gözyaşlarını içeriye akıtmayı öğretiyor. Acıyı saklamayı öğreniyorsun zamanla. Ama ölüm acısı hiç azalmıyor.
Hep bir yerlerden vuruyor. Nereden geleceğini hiç tahmin edemiyorsun. Tam daha iyiyim derken tekrar dibe sürüklüyor. Bir daha hiç göremeyeceğin yüzler asla sarılamayacağın kollar, duyamayacağın sesler üstüne üstüne geliyor. İlk güne bir anda dönüyor insan.
Sonra bu halinden mızmızlığından sıkılıyorsun gücünü topluyorsun, bir daha gelene kadar suyun yüzünde durmaya çabalıyorsun. Hatta bazen sudan keyif bile alıyorsun. Bir sonraki sefere kadar gülümsemeyi yüzüne yerleştirip güne devam edebiliyorsun.
İnsan başına gelmeden bu acıyı anlamıyor. Ölümle ilgili yapılan yorumlarda sevdiğini toprağın altına saklamış hiç kimse geçer hayatına devam et demiyor. Bazen susuyor ama gözlerinden anlıyorsun aslında çok şey söylüyor.
Ölümle henüz tanışmamışları da hemen anlıyor insan. Yeter artık diyebiliyor, hayatına devam et diyebiliyor. Böyle yaparsan onlar orada acı çeker diyerek kendini suçlamanı sağlıyorlar, gözünün içine baka baka Allah korusun benim başıma gelse biterim diyorlar, yeterince üzülmüyorsun diyorlar sanıyorsun.
Yıllar geçse de geçmiyor ama geçmiş gibi yapmayı öğreniyorsun ki sussunlar konuşmasınlar…