Kitapokuyankız

Öbür dünyayı merak ediyor musunuz? Ben çok ediyorum. Şimdi ne yapıyorlardır diye başlıyor kafamda sorular. Buraya benziyor mu orası da ? Diğer alemle ilgili bulduğum ne kadar çok kitap varsa okuyorum. Orada zaman yok diyorlar. Zaman bu dünyanın oyunu diyorlar. Onlar artık çok güzel bir yerde diyorlar. Ben o yeri delice merak ediyorum.

Belki de bu dünyaya şöyle bir gelip gidiyoruz da biz ona ömür diyoruz. Bize uzun geliyor. Vedat’la Kazım abi bu salak neden ağlıyor ki diye gülüyorlardır arkamdan belki. Hep yaptıkları gibi kafa kafaya verip sohbet ediyorlardır belki de .

Zamanı gelince kavuşacağız fikri beni çok mutlu ediyor. Her geçen gün o güne biraz daha yaklaştırıyor. Yaşayacağımızı yaşayalım ve artık gidelim istiyorum. Ölenle ölünmüyor diye bir laf var ya. Birçok kişi bana hayata devam edeyim diye söylüyor. Bence doğrusu ölenle ölünemiyor. Yaşanamıyor da. Arada bir yerde kalakalınıyor. İşte o aradalık çok yoruyor insanı. Ne orada ne burada hali. Bence bu aradalık hiç bitmeyecek, bu yaralar hiç iyileşmeyecek. Sadece bu yaralarla yaşamayı öğreneceğiz.

Hep diğer alemi merak edeceğim. Şimdi şöyle yapıyorlardır diye düşüneceğim.Ağladığım için bana kızıyorlardır diye mutlu olmaya çalışacağım. Beni gülümseyerek izlediklerini hayal edeceğim. Her ihtiyacım olduğunda bir yolunu bulup orada olacaklar. Selamlarını bir şekilde gönderecekler. Sevgilerini daima hissettirecekler.

Nisan geldi. Geçen sene bu zamanlar Vedat vardı. Nisan sonu gelecek. Sonra geçen sene bu zamanlar Vedat vardı diyemeyeceğim. Sanki tümden gidecekmiş  gibi geliyor sonra  sanki 29 Nisan geldiğinde Vedat geri gelecek gibi geliyor. Temelli gittiğine hiç inanabilecek miyim  bilmiyorum. İnanmak istediğimden de emin değilim. Sanki uzun bir yolculuğa çıkmış geri gelecekmiş gibi geliyor hep.

Bugün facebook karşıma 4 sene önceki bir fotoğrafımı çıkardı. Ne kadar hafif ve mutlu görünüyorum.  Abimi ve Vedatı özlediğim kadar eski kendi halimi de özlüyorum. Hafif uyandığım sabahları, özlemenin içimi  yakmadığı günleri, biraz hayata dalsam sonrasında suçluluk hissetmediğim o anları.

Bu aralar sanki bilgisayar oyununda kazanma şansım kalmamış ama süre bitsin diye boşa hamleler yapıyormuşum gibi geliyor hayat bana. Böyle yaşamamam gerektiğini biliyorum. Kendi arkadaşım olsam binlerce tavsiye verebilirim kendime. Ama tavsiyeler kağıt üzerinde çok mantıklı yaşam üzerinde ise iç acıtmalı olabiliyor…

Çok korkarak aldım Senden Sonra Ben  kitabını  elime ama sevdim. Özellikle grup terapisinde paylaşılan kısımlar keşke daha çok olsaydı diye düşündüm. Evde olmak,  evde vakit geçirmek hüzün veriyor ama kendimi hep dışarıda oyalayıp evden kaçmak istemiyorum. O da bir zaman sonra iyi gelmiyor. Kaçmadan tüm hislerin yaşanması gerektiğini söylüyor okuduğum her kitap ama bazen o hisler beni yutacak kadar büyükler.

2 sene evveldi bir rüya görmüştüm Rüyamda kanserdim ve ölecektim. Korkunç bir rüya değildi gayet kabuldeydim.  Ertesi gün Kazım abiye senle hiç tatil yapmadım bak ölürsem üzülürsün demiştim. Evet biz ölümle ilgili kötü şakalar yapardık hatta ölüm kapımızı çaldığında da onunla baş etme biçimimiz bu kötü şakalardı.  Beraber büyükannenin doğduğu evi bulmaya Yanya’ya gitme planı yaptık. Bu planı gerçekleştirmek istediğimiz zaman Kazım abinin hastalığı çıktı. İyileşince gideceğimiz bir yer olarak kaldı Yanya, tıpkı Vedatla bir kurban bayramı Iğdır’a gidip kahvaltıdan mangal yakma planı gibi.

Yanya aklıma takıldı ve planı gerçekleştirmeye karar verdik. 30 kişi bir otobüse doluşup Yunanistan’a bir gölün çevresine yayılmış Yanya’ya gideceğiz. Büyükanne, Kazım abi ,babam ve Vedatı da kalbimizde götüreceğiz. Hepberaber olmak bize iyi gelir İnşallah.

Jojo Moyes’in Senden Sonra Ben kitabını aldım. Ama okumak iyi fikir mi bilmiyorum. Hem bu tip kitaplar okumak istiyorum hem beni tetikleyecek şeylerden kaçınıyorum. Bir kullanma kalvuzu olsa yas sürecinin hemen alıp uygulardım. Ama ne yazık ki yok. Her gün farklı bir duygu seli.

Geçen hafta Metehan’a evde kablo ararken çekmecelerden Vedat’ın bir gözlüğü çıktı. Metehan kötü oluyorsan aramayalım dedi. Tam tersi  orada olduğuna mutlu oluyorum. Evde izini görmek beni mutlu ediyor. Her yere resimlerimizi koydum. O güzel günler rüya değildi. Vedat gitse de anıların gitmediğinin en önemli işareti benim için bu.  Evet ağlıyorum ama yine de güzel bir hayatın anılarını görmek bazen iyi geliyor.

Son karar olarak bu kitabı listenin sonuna atıyorum ve bavulum kitapla dolu mavi ve yeşillik dolu bir yola çıkıyorum. İnşallah bu yolculuk bana iyi gelir.